1e verjaardag op Aruba

Dag allemaal

Hier weer wat leven vanuit het zonnige Aruba.

Er is in de twee maanden dat ik niets van me heb laten horen weer veel gebeurd.

Net als in de hele wereld slaat ook in Aruba de crisis langzaam maar zeker toe. Vankantie gangers vinden de weg naar Aruba iets moeilijker als voorgaande jaren. (heb ik van horen zeggen). Dat wil niet zeggen dat het slecht gaat maar we moeten gewoon een pas op de plaats maken. Bij ons zijn gelukkig nog geen ontslagen gevallen maar we zijn wel minder uren aan het draaien. De productie is omlaag gegaan, puur alleen dat er veel minder verkocht wordt. Door de week is het het ergste maar in de weekeinden valt het op zich wel mee.

Maar we hebben goede hoop achter elke donkere wolk schijnt toch weer de zon, dus we gaan gewoon door. Mijn collega heeft inmiddels duidelijk heid gekregen over zijn contract verlenging en mag dus nog een jaartje blijven. Ik hoop dat dit voor mij dadelijk in augustus/september ook het geval is.

Verder ben ik aangenomen als leiding van de scouting Aruba dus kan ik buiten het werk ook wat gaan doen aan de sociale contacten en weer eens wat in het verenigingsleven gaan doen. Volgende week zaterdag hebben we al een feestdag van alle leiding dus dat begint al goed. Met dank aan Frank dat hij zo vlug aan mijn vragen heeft voldaan.

Nu ik het toch heb over verenigingen ik hoorde / las dat mijn eigen team (voor zover ik dat nog mag zeggen) kampioen is geworden van het district. Nou jongens en meisjes

PROFICIAT

Ik zou als waterpolo commissie toch maar eens informeren naar een of ander contract voor dhr G. Coumans voor het eerste team (vaandelteam) om daar maar eens als coach aan de slag te gaan want de geluiden die ik daar van hoor / lees zijn toch beduidend minder van kwaliteit.
Verder zal ik daar niet veel over zeggen.

Nou de oplettende lezer heeft in mijn vorige stukje natuurlijk opgemerkt dat ik iets schreef over mijn verjaardag. Ik ben net als alle andere 29 jaren op 12 juni jarig, maar daar ik dit jaar 30 werd, hebben die vriendjes van mij gedacht om daar iets speciaals mee te doen. Omdat die vriendjes van mij niet allemaal een maandsalaris hebben van 10.000 euro of meer was het niet mogelijk om mijn verjaardag bij te wonen op de datum dat ik ook daadwerkelijk jarig was. Daarom hebben die dat als een etentje bij de chinees op die bewuste zondag gedaan. Als cadeau voor mijn verjaardag. Ik zal de volgende keer proberen iets duidelijker dingen te formuleren.

Nu ik dit schrijf zijn mijn gasten (pap en man, anke en rené ) weer al lang en breed weer thuis in nederland. Zij waren twee weken hier en verbleven (met dank aan Rik Maes) in een prachtige villa. 500 meter van het strand af, 3 slaapkamers, 2 badkamers, grote keuken een nog grotere woonkamer, een dakterras met uitzicht op zee en als klap op de vuurpijl een buiten jaccuzie van 3 bij 4 meter breed. Ik heb geprobeerd zoveel mogelijk van het eiland te laten zien, al waren we iets beperkt door dat ons Anke smiddags even moet rusten. Daar waar we allemaal toch wel bang (of ja bang) voor waren was toch wel hoe het met mijn zusje zou vergaan. Voor degene die het niet weten zij heeft hersenletsel en een storing aan het evenwichtsorgaan. Dus grote hoogte en trapjes lopen is toch wel een probleem.

Nadat ze dus op curacao geland waren met een jumbo jet van KLM moesten ze overstappen op een klein vliegtuigje van Insel Air van 17 personen. Dus dat was wel even schrikken. Maar de vlucht ging goed en ze kwamen allemaal zonder kleerscheuren aan op het mooie Aruba. Wonder boven wonder is mijn zusje maar 1 dag ziek geweest en de rest is ze in perfecte conditie door gekomen. Ik denk dat ze op een perfecte vakantie hebben terug kunnen kijken. Op de laatste zaterdagavond van hun verblijf hier heb ik dus daadwerkelijk mijn verjaardag nog gehouden met de aanwezige familie leden en collegas en wat vrienden die ik hier in deze korte tijd bij elkaar heb gesprokkeld. Het was een leuk feestje met een bbq met echte lekkere spareribs en salades. Veel bier en ander nat en multi-culti. Daar kan de gemiddelde nederlander nog iets van leren; colombianen, arubanen, peruanen, surinamers, curacaoenaar, en natuurlijk de diverse limburgers.

Nadat ik ze smaandags weer naar het vliegveld heb gebracht ben ik vermoeid maar voldaan maar weer gaan slapen en werken en slapen. Nu ben ik weer een beetje bij en had ik inspiratie om weer een stukje te typen, het was weer even geleden maar toch ik ben jullie allemaal nog niet vergeten.

Met vriendelijke groet

en tot schrijfs